آزارم میدهــی ؛
بـــــه عمـــــد ...یـــا غیرعمــــد خــدا میدانـــــد...
امــا من آنقــــدر خستــــه ام ,
آنقدر شکستـــــه ام که هیچ نمی گویـــم ...
حتـــــی دیگـــــر رنجیـــــدن هم از یادم رفتــــه است ...
اشـک میریــــزم ...
سکـــوت میکنــــــم و تــــو ...
همچنــان ادامه میدهــی...
نفرینــت هم نمی کنـــــم ...
خیالت راحــتـــــ . . .
شکســـــته ها نفرین هم بکــنند ،
گیرا نیســـت …!
نـــفرین ،
ته ِ دل می خـواهد
دلِ شکســـته هـم که دیگر
ســــر و ته ندارد....